Time Flies..

Er zijn alweer een aantal weken voorbijgevlogen sinds mijn laatste bericht. Tijd gaat heel erg snel voorbij, ook al lijkt het per dag/week niet zo heel erg rap te gaan.. als je er op terug kijkt - gaat het zo ontzettend snel.


Het laatste nieuws vanuit de schoolbanken is dat ik (zoals sommige misschien wel hebben gezien) ook mijn tweede vak hier in Stockholm met succes heb afgerond. De uiteindelijke lijst met punten voor het vak bestond uit 98,5 - 97,5 - 92 - 100 - 92 - 85,5 wat naar mijn mening echt allemaal leuke scores zijn. Dit allemaal samen resulteerde in het Zweedse punt 'A' dat thuis in Tilburg zal worden vertaald naar een 10... Het idee van een 10 op mijn lijst in Tilburg is nog niet helemaal tot me door gedrongen.. thuis moet je vechten voor een 7 en sinds ik hier ben lijkt het allemaal zomaar een stuk beter te gaan. Ik denk dat ik het pas echt ga geloven als ik die cijfers netjes allemaal in mijn study results van Tilburg Univeristy zal zien staan.
Mijn lessen, waar er overigens niet meer veel van over zijn, gaan ondertussen gewoon door. Voor mijn Business to Business Marketing heb ik nog 1 seminar en het examen te gaan. & voor het andere vak wachten me ook nog een les of 4.. wat niet erg veel is. Weinig les betekent jammer genoeg alleen nog steeds niet weinig werk... Mijn B2B professor vond het zelfs nodig om de datum van een van de groepsopdrachten naar voren te verschuiven. Wat als eindresultaat had dat ik een groepsopdracht in 1 dag, alleen moest schrijven omdat mijn groepsgenoten een reis naar het buitenland hadden gepland en dit natuurlijk nooit konden weten van te voren. Na een dag zwoegen afgelopen weekend, heb ik ook vandaag daar de puntjes op de 'i' gezet en het werk ingeleverd bij mijn docent. Nu ik dat eindelijk achter me kan laten, rest me de volgende opdracht: donderdag ochtend om 9 uur ligt de volgende deadline voor een groepsopdracht, dit keer alleen Service Marketing en de dinsdag ernaast volgt mijn laatste examen dat ik hier in Zweden zal maken. Dus ja.. om terug te komen waar ik mee was begonnen - Tijd gaat zo snel..
Maar ik heb mezelf mentaal een strakke planning opgelegd en ik ga niks overdoen.. in 1x voor alles slagen, dat had ik mezelf beloofd en daar ga ik dan ook nog steeds met de volle 100% voor. 



Verder heb ik ook (nu twee weken geleden - denk ik..) twee dagen lekker liggen uitzieken in mijn kamer in Lappis. Vanuit het niets zat ik de ene dag met koorts en de andere dag met misselijkheid. Als dat nog niet erg genoeg was, zat ik tijdens mijn ziekbed in een halve kleermakerszit op bed 'tv' (op mijn laptop) te kijken terwijl dat ik mijn eten was aan het oppeuzelen. Toen ik mijn bakje wilde weg zetten ging het alleen fout..... Ik had niet in de gaten dat door mijn manier van zitten mijn rechtervoet was gaan slapen... en toen ik dus opstond om mijn bakje weg te zetten.. bleef ik niet staan en ging ik zonder enige twijfel heel erg hard door mijn enkel heen. Om er dan nog maar een schepje boven op te doen - ik dwaas - dacht ik bij mezelf "wat voor iets mafs is dit nu weer, ik wil staan! ik moet dit toch weg zetten" - nog steeds niet in de gaten wat er aan de hand was - en ik probeerde nog een keer te staan. Die tweede keer resulteerde in dus nog een keer mijn enkel ver****** en mijn tapijt eens van heel erg dichtbij bekijken.. het enige wat ik toen nog dacht.. *auw...* 
Het familietrekje, of beter zo moeder zo dochter trekje, van zwakke enkels is dus wederom terug in zijn waarde gebracht door me,myself and I... Als ik niet ooit al mijn enkel genoeg had bezeert op een l*llig stoepje in Rome in de 5e klas van de middelbare school, dan heb ik dat deze keer zeker geëvenaard.. als het niet erger is. Ik loop dus nu de meerderheid van de tijd gezellig met een enkelbrace om als ik grotere stukken moet afleggen - joepie....

Na dat stomme.. hmm.. ja het was wel een beetje stom... DUS... na die stomme actie van mezelf.. was het dan tijd voor de volgende persoon die het heeft gewaagd om het koude en donkere zweden te bezoeken. 
Iets meer dan een week geleden is mijn partner-in-life afgereisd naar Stockholm om mij te bezoeken. Ook al was ik veel te vroeg op het station waar de trein vanaf het vliegveld zou aankomen, het moment dat ik Davy uit de trein zag stappen - was toch wel bijzonder. Het was hem echt en hij was echt bij mij in Stockholm. Als je dan weer even, alsof het weer allemaal voor het eerst was, op je vriend af loopt, die je al maanden niet meer met je eigen ogen hebt kunnen zien.. Dan voel je je net.. een jong hertje dat voor het eerst springend over een groene weide met gras gaat of een puppy die voor het eerst haar ogen opent en daglicht kan zien. Het deel van mij dat al maanden als een kaarsje in mezelf brandde, was binnen seconden weer een warm, voluit brandend vuur.
Oh.. wat was ik toen blij...
Hij heeft een week lang bij mij (mee)geleefd in de studenten omgeving die inmiddels bekend is als Lappis. Inclusief alle rotzooi die mijn ganggenoten nog steeds weten te maken. Ik moest wel lachen toen ik hem hoorde zeggen "alweer een pizza doos niet opgeruimd.. en nog eens iemand met geen smaak voor pizza ook" - ik geloof dat mijn gedachten ongeveer wel stonden op: "je moest eens weten wat ze allemaal doen". Het was voor mij, vooral een week gevuld met (eindelijk) gezelschap. Het feit dat je niet alleen je boodschappen doet, niet alleen hoeft te bedenken wat je eet, niet alleen opruimt, niet alleen kookt en dat er iemand is waarmee je je dag kan bespreken als je thuis komt was in maanden van alleen zijn, wel weer eens een opluchting.
Ik heb hem dan ook met plezier geprobeerd een beeld van Stockholm te geven, voor zover mijn rooster en werk dat toelieten. Op zijn eerste avond heeft ook hij dan eindelijk Marcus, Elin, Jonas en Trick ontmoet, onder het genot van een door de broers bereid diner hebben ze elkaar dan beter kunnen leren kennen. Het was heel gezellig, zo gezellig zelfs dat ook daar de tijd is omgevlogen. Dave vertelde me die avond of de dag erna ook dat hij wel begreep dat ik het leuk vond om daar te hebben gewoond, het was een mooi huis en een stel hele leuke mensen. Niets is meer waar, wat mij er ook aan doet herinneren hoe erg ik mijn thuis in Tyreso soms wel niet mis.
Al tijdens de eerste wandeling die ik met hem maakte door de stad, was hij vrijwel meteen gegrepen door glaswerk dat hier in zweden word gemaakt. "Oh het is zo mooi, maar het is wel duur zeg" - het enige wat ik dacht..: Jep, maar uiteindelijk ga je er toch wel een kopen.. mark my words. & inderdaad, Davy is naar huis gegaan met in inderdaad, prachtig glazen werkje van een wolf.
Ik heb met Dave door meerdere delen van de stad gelopen, zoals de meeste bezoekers heeft hij Gamla Stan, een klein stukje Södermalm, Djurgarden, Normalm en het deel van Kungsholmen gezien waar ik op school heb gezeten tijdens de zomer. Verder heeft hij een korte rondleiding gehad op mijn school, de campus is niet zo heel erg groot waar ik naar school ga dus vandaar dat die rondleiding kort was. 
Maar zoals alle dingen die leuk zijn, kwam ook deze week snel tot een einde. Ik heb hem al een groot deel van mijn kledingkast mee naar huisgegeven en ook met pijn in mijn hart afscheid genomen van vrijwel al mijn zeehonden. Er zijn er maar 3 bij me achter gebleven en het is dus niet zo gek dat ik nu van mening ben dat mijn bed leeg is. Afgezien van dat vind ik nu ook weer dat mijn kamer leeg is, omdat ik natuurlijk ook met pijn in mijn hart weer afscheid heb moeten nemen van mijn gezelschap.

Ik heb alleen niet lang de tijd gehad om daar over in te zitten, want zoals ik aan het begin van de blog had gezegd, heb ik heel erg hard moeten werken om een deadline te halen. & tja.. werk en drukte haalt je gedachten wel weg van zo'n soort dingen. Ik heb, zoals ik al zei, weer een drukke tijd voor me liggen en dat heeft ook weer mijn aandacht nodig. Ik kijk er echter wel naar uit om hopelijk aan het einde van de week naar de bioscoop in Zweden te gaan om dan eindelijk de film afsluiting van de Twilight Saga te kunnen zien: Breaking Dawn Part 2. Al ben ik wel steeds meer van mening dat de boeken nog altijd beter zijn, ik wil het laatste deel ook nog gewoon altijd zien. 

Naast mijn schoolwerk ben ik inmiddels ook begonnen aan het schrijven van mijn volgende motivatiebrief. Hopelijk de brief die mij de master in gaat helpen komen waar ik op dit moment mijn zinnen op heb gezet. Zoals ik al eerder in mijn vorige blog zei was mijn oog gevallen op de ESE school of economics in London. Ik ben sinds mijn laatste blog gebeld door de school en ze staan eind deze week op een fair hier in Stockholm - ik ben nog altijd van plan ook daar mijn neus te gaan laten zien in de hoop dat de persoon met wie ik ook aan de telefoon heb gesproken dan mijn naam zal herinneren als ze mijn apply uiteindelijk zullen zien. Jep, ik denk dat het wel officieel is - ik heb mijn zinnen gezet op nog een jaar weg uit nederland. Begrijp me niet verkeerd! Maar het is nou eenmaal een onderdeel van mijn studie en beter voor mijn ervaring. Verder zijn de bedrijven waar deze school stage plekken bij regelt normaal alleen maar de bedrijven waarvan je droomt. Toen ik een lijst zag met namen zoals Nike, Apple, Replay, LVMH, BMW, Lamborgini en ga zo nog maar even door... was ik verkocht.. jahaa.. dat wil ik ook. Toen ik de onderkant van de lijst bereikte, werd mijn droom compleet toen ik twee woorden las: Walt Disney. Zoals in de film ratatouille werd ik op dat moment in een keer terug gestuurd naar mijn kindertijd en hoe ik er toen van droomde om ook eens zo'n prinses op zo'n paradewagen te spelen.. Natuurlijk is dat niet de positie die ik nu zal innemen (alhoewel je weet maar nooit), maar als ik dat zou kunnen bereiken, heb ik wel een van mijn kinderdromen waar kunnen maken. & dan had ik nog niet nagedacht over het feit dat de meeste studenten hun baan verdienen aan een stagetijd bij een bedrijf.. want bij die gedachte ga ik echt trappelend en springend door mijn kamer want OH WAT ZOU DAT VET ZIJN!!!!... maar goed daar ben ik nog niet.. maaarrrrr ik ben wel onderweg ^^! 

Ik heb een tijd lang, ook weer even toen Dave weg ging, uitgekeken naar de datum en maand dat ik weer terug zou keren naar Nederland. Ik ben nog steeds blij dat ik weer naar huis kan, maar ik ben enigszins ook wel 'down' omdat mijn avontuur alweer bijna tot een eind is gekomen. Het voelt alsof het gister was dat ik de deur thuis achter me dicht trok, dat ik mijn kamer in tilburg heb leeg geruimd en ben afgereisd naar Zweden. & ik denk dat ik inmiddels ook wel eindelijk zelf zover ben dat ik er nu in geloof wat ze altijd verkopen tijdens de praatjes als ze willen dat je mee doet aan het exchange programma: "Exchange is a life changing experience" - en ja dat is waar. Het is een echte eye opener geweest, na jaren eigenlijk niet zoveel geboeid te zijn geweest door wat ik eigenlijk wilde in mijn leven, heb ik nu weer eindelijk een doel en ook de motivatie om er voor te gaan. Mijn tijd hier heeft me weer laten voelen, dat ik goed ben ik wat ik doe, dat ik met passie werk aan de onderwerpen die mij boeien, dat ik vecht voor goede resultaten. Het heeft me weer laten voelen, hoe zeer ik mijn familie, vrienden en de mensen waar ik om geef apprecieer, mis maar most of all, hoe erg deze mensen mij motiveren om beter te worden, beter te zijn in wat ik doe en me door dik en dun steunen. Ik heb dan ook mijn zinnen inderdaad op een nog groter doel gezet, niet omdat ik deze mensen met plezier achter laat, maar omdat ik na deze ervaring het eindelijk weer toe laat om trots te zijn op mezelf. Trots op wat ik kan en daarom nog meer er voor ga, zodat anderen ook trots kunnen zijn op wat ik heb en ga bereiken - want jullie zijn zo ontzettend belangrijk in het hele proces, zonder jullie gaat het niet. 

Ik ben mij inmiddels dus al half aan het voorbereiden op mijn vertrek. Mijn 21ste verjaardag zal ik nog hier in Zweden met mijn vrienden vieren, ik heb ook voor hun een afscheid al voorbereid. Ik ben er wel van bewust dat dit afscheid me heel erg zwaar gaat vallen, ik heb een bijzonder stel mensen mogen leren kennen en van dichtbij mogen mee maken. Er bestaan geen woorden voor wat ze voor mij hebben gedaan en er is dus ook geen beschrijving voor hoe erg ik ze ga missen. Ook al zal ik deze vrienden moeten achter laten, ik kijk weer uit naar de dag dat ik mijn vrienden thuis weer in mijn armen kan nemen. 
Ook al heb ik mijn lieve vriendin in Canada ook hier in Zweden mogen mee maken met haar soms chaotische, stressige manier van doen (al dan niet via Skype), kijk uit naar de dag dat ik ook haar weer kan zien en in plaats van tot 1 uur 's nachts haar te helpen met schoolwerk en met haar te kletsen over soms de meest onnozele dingen zoals kip die over de datum is, eindelijk weer met haar kan samenwerken op een normaal tijdstip. & natuurlijk samen ruim de tijd nemen om te verzinnen wat we samen gaan koken - omdat Zweden me dat nog steeds niet erg bij heeft geleerd: sorry!!! 
Misschien kijk ik nog wel het meest uit naar het moment, dat ik het jongste lid van onze familie weer eindelijk in mijn armen kan sluiten. Ik kijk dagelijks trots naar de foto's op mijn kamer en word dan ook herinnerd aan hoe mijn ogen gevuld waren met tranen toen ik voor de laatste keer keek naar het toen nog amper zittende mannetje. Ik heb mezelf er inmiddels ruim van overtuigd dat hij me nog niet vergeten is en hij zich wel heel zeker realiseert wie ik ben als hij mijn stem hoort als er word gebeld. Ik heb zoveel 'eerste' dingen niet met mijn eigen ogen mogen zien of met mijn oren mogen horen, maar als het me word verteld, licht het nog altijd mijn donkere dagen op. Lieve kleine man, ook al ben ik er niet, je tante is super trots op je en houd super veel van je.


Over minder dan een maand, zal ik weer de Nederlandse bodem aanraken en eindelijk weer thuis zijn. Ik kijk uit naar het moment dat ik al mijn trouwe bloglezers dan weer kan zien en ben er zeker van dat ik met een gerust en vooral een hart gevuld met blijdschap terug kan kijken naar deze tijd. 
Nu is er nog tijd om eventueel berichtjes naar me te sturen met verzoekjes voor dingen die ik mee kan brengen vanuit Zweden. & nu ik daar op kom: ik heb nog altijd niet die cake waar je het over had gevonden oompje foofer.. het spijt me!
Als afsluiting van mijn blog deze keer dan een aantal foto's aangezien mijn blog de afgelopen tijd nog al lastig deed als ik foto's tussen mijn tekst wilde zetten, komen ze er nu maar achteraan.

Een impressie van het glaswerk :) Bruine Beer

Lynx

My beloved Smutsjes.. :)

Dave's wolf

Juist ja.. Ingepakte laura bij het stadshuis

Het stadshuis - dit keer met herfstiger weer

Dave die veel moeite doet om een foto van ons beide te maken - check het snuitwerk

Riddarholmen

Dave voor het parlementsgebouw en tussen de bogen door een blik op de winkelstraat van Stockholm in de verte

Het koninklijk paleis, en ja hoor de royals zijn er (vlag omhoog)

Dave, stockholm vanaf soder

Gamla Stan

Het "why are you taking pictures of me" gezicht of misschien ook wel het "moet dit?" gezicht

Change of the royal guard

En ja ze trommelen een horde aan militairen op om er uiteindelijk 6 te wisselen

Dave vond het leuk om me te bedekken met knuffels

Misty stockholm - freezing laura

Cuties :)!

Beautiful animal :)

Dave en Stockholm "skyline" Gamla en Soder vanaf kungsholmen

Dave en Sodermalm op de achtergrond

The end of a nice week, with a bit of a weird smile on the right.. :P and maybe left also..

De start van November..

Iets meer dan een week geleden heb ik examen gemaakt en de 2e periode van mijn semester hier in Stockholm afgerond. Ik had mezelf de dagen daarna.. wat een totaal van 4-5 dagen 'niks' had moeten worden, eindelijk rust beloofd na een intensieve 4 weken werk aan een wel ontzettend leuk vak.
Zoals de voorgaande zin misschien al een beetje liet doorschijnen, heb ik die dagen rust dus niet gekregen.. In mijn vorige blog had ik verteld dat ons groepsproject nog moest worden afgerond en het laat dan ook niet meer veel te raden over, wie daar heel erg hard voor heeft moeten lopen... en werken.
Omdat onze twee meer ervaren editors hadden besloten over de deadline maar een periode te vertrekken uit Stockholm, bleven er 3 leken achter die het moesten opruimen. Ik nam het initiatief en ben opzoek gegaan naar een programma waarmee video's gemaakt konden worden, na wat hulp hier en daar, had ik het uiteindelijk voor elkaar. Na een middagje rommelen had ik de grote aspecten van het programma wel onder de knie en ben ik gekomen met een voorstel voor een eventuele opening van onze video. De twee dagen erna heb ik voornamelijk alles aan elkaar geknutseld met wat steun van de andere twee groepsgenoten. Toen ik uiteindelijk het filmpje uit het programma wilde exporteren begon het volgende probleem... na geen programma hebben en niet weten hoe het werkte.. eindigde ik in deze volgorde met; geen beeld, geen geluid en gestotter... met het leuke bij effect dat het steeds een uur koste om een filmpje eruit te krijgen en mijn laptop in de tussentijd vrijwel niks anders kon doen.. Uiteindelijk is het met (natuurlijk.. ahum) wel gelukt, het enige wat nog over was, was de conclusie die ik van mijn teamgenoten zou krijgen.. maar zelfs dat bleek te veel gevraagd.. Dus heb ik dat ook nog maar achter mijn werk aangeplakt. Toen ik dat uiteindelijk allemaal voor elkaar had, kwam het volgende probleem. "je filmpje is te lang om te uploaden" - "je filmpje is te groot om te uploaden" ..... en na heel veel dingen te hebben geprobeerd.. waren mijn gedachten heel dicht bij..: GRRRRRRRMMMBBBLLLSGRRRAAAAAAAAAAAAAAAAAAARGH!
De ochtend erna kwam een van mijn zweedse vrienden te hulp.. Jonas kwam met de verhelderende zin "waarom maak je er niet twee filmpjes van? deel1/2?"
Toen was ik wel zo rijp en gaar dat ik mezelf voor de kop kon slaan en echt niet meer wist waarom ik daar nou niet eerder (en zelf) aan had gedacht..
Missie geslaagd.. na 4 hele zware.. en irritante dagen.

De dag erop heb ik het 's ochtends dan ook ingeleverd en was het in de middag tijd voor mijn eerste les Service Marketing. Dat is mijn mastervak - nog steeds heel leuk dat ik er een mag volgen tijdens mijn bachelor - en tot nu toe heb ik nog niet echt het idee dat het heel veel moeilijker is dan mijn andere vakken. Het is alleen anders opgezet, in plaats van veel theorie uit boeken is het bij dit vak zo dat we een zootje wetenschappelijke artikelen krijgen voorgeschoteld en vervolgens cases moeten doen. Problemen binnen bedrijven oplossen met behulp van de kennis die we uit de stapel artikelen halen. & dit doen we dan 3x, alle 3 de keren even belangrijk voor je uiteindelijke punt. 2x is het in groepsverband en een derde en laatste alleen. We gaan werken met ABB Robotics, "Twilight" (jaja.. we hebben het hier over de boeken/films etc.. het hele concept) en een eigen gekozen case voor de individuele opdracht.
En dat ziet er dan ongeveer zo uit:
Heel veel plezier Laura! Heb wel geteld al twee van deze stapeltjes gelezen ^^!

Ook is Business to Business begonnen en ik heb de afgelopen week nog niet echt een stuiterende start ermee gemaakt. Misschien ben ik wel ontzettend verwend door mijn afgelopen leraar en vak, en moet ik gewoon weer even wennen aan het feit dat inderdaad de meeste universitaire professoren nou geen ras entertainers zijn die altijd ontzettend boeiend en interessant kunnen praten.. Maar ook dat komt wel weer goed!

Verder krijg je hier in je eentje ook heel veel tijd om na te denken. De afgelopen tijd was de topic van het denken: mijn master opleiding. Ook al heb ik tot nu toe 2,5 jaar volgehouden dat ik dat gewoon netjes in Tilburg ging doen, sloop deze week het idee mijn gedachten binnen dat ik misschien maar net zo goed ook in het buitenland ga doen. Dus dat resulteerde in een avondje surfen en rondkijken naar wat mij wel leuk leek. Al heel snel viel mijn oog op The United Kingdom en met name London, een jaartje lekker naar mijn grote broer - dat zag ik wel zitten. Al heel snel kwamen daar een altijd opleidingen naast te voorschijn en er is er eentje specifiek blijven plakken. ESE school of Economics in London, waar ik de dag erna dan ook een brochure van aan had gevraagd online. Om jullie daar een impressie van te geven heb ik maar een aantal screenshots gemaakt van de brochure.

Dus heel leuk zo de impressive foto's.. maar wat is het idee? Het gaat om 1 jaar een master doen in het buitenland, bestaande uit theorie en een stage (ook in het buitenland). De school is aanwezig in London, Madrid, Florence, Rome, Milan en New York en stimuleert/promote campus wisselen tijdens de opleiding. Dit houd dus in dat je het ene semester in London zou kunnen zitten en het volgende in New York.. en toen dacht Laura - " Oh dat zou wel zo ontzettend vet zijn". Verder zijn er nog een hele hoop leuke dingetjes over exclusieve les locaties en een netwerk van meer dan 1,500 bedrijven waarvan een hoop uit de top 500 beste bedrijven ter wereld waar stage plekken mee worden geregeld. Uiteindelijk bleek dat deze school mij de dag dat ik de brochure aan had gevraagd had proberen te bereiken en mij nog altijd wilde spreken. Een beetje verbaasd en vooral verrast heb ik de mail beantwoord en gezegd dat ik op vrijdag de hele dag tijd had. Dus ik heb gister een hele dag lang vol spanning naar mijn telefoon zitten kijken - om uiteindelijk .. waarschijnlijk - vergeten te worden. Dus ook al lijkt met het hele idee helemaal geweldig, heb ik het voor nu even aan de kant gezet omdat ik natuurlijk eerst nog een exchange heb af te maken ;)

Van de week had ik ook ene berichtje op Facebook gezet over een ontzettend leuke en lieve kaart die ik had gekregen deze week en die kon ik jullie natuurlijk
niet onthouden.. :)!


Even met een schuin hoofd er naar kijken, maar dat maakt 't niet minder lief!! (Stomme blog draait mijn foto steeds om.. Grrr.. )
Een ander lief puntje van deze week was afgelopen donderdag - 8 November. Natuurlijk weten niet zo heel veel mensen dat, maar dat is min of meer de datum waarop Davy en ik besloten dat we wel een stelletje wilde zijn. Afgelopen donderdag, was dat inmiddels alweer 3 jaar geleden. Natuurlijk gescheiden door zo'n 1600km afstand, was dat niet echt een feestelijke dag. Diezelfde dag ging ik (beroemde) pannenkoeken eten bij Marcus en Elin en ging daar natuurlijk nietsvermoedend naartoe. Op de afgesproken plek kwam ik echter niet alleen Marcus tegen maar ook een bos bloemen en een kaart van mijn Bolliewol :)! Super lief!! Toen ik thuis kwam, werd me ook nog eens verteld dat het allemaal al ruim bekokstoofd was door de heren en ze dat al aan het begin van de week lekker met zijn tweetjes zo hadden uitgepland - heel erg leuk.. jaja.. maar maakt het niet minder lief. Ik was dus met voorbedachte raden uitgenodigd!
Na weer een leuke avond ben ik bepakt terug naar Lappis gegaan omdat ze zo vriendelijk waren om mij een kussen en deken te lenen voor het komende verblijf van Dave :)

Deze week was het ook voor het eerst tijd om mijn nieuwe Zweedse winterjas maar eens te gaan gebruiken. Het was min 5 graden buiten dus ik vond het wel tijd! Vanaf nu dus lekker warm wachten op de bushalte! Ik heb geprobeerd er een plaatje voor jullie van te maken, misschien zijn er na het bezoek van Dave wel duidelijkere foto's van de jas :)



Vanochtend heb ik dan wederom een aanvaring gehad met de was.. Ooh manoman.. wat houd ik toch van wassen.. Dit keer was het niet de wasmachines of drogers die me in de weg zaten maar mijn iets.. nog altijd.. te kleine wasrekje.. Ofja.. ik heb deze keer geleerd waarom mijn lieve moeder er zo'n afschuwelijke hekel aan heeft als ik mijn was opspaar. Vanaf nu.. weet ik ook, waarom ik er een afschuwelijke hekel aan heb als ik mijn was op spaar.. want ik heb er simpelweg geen ruimte voor.. Dus heb ik die ruimte maar
gemaakt.. (arm wasrekje..)

Geachte dames en heren, U ziet een wasrekje van boven vol gelegd met sokjes omdat ik geen plek meer had om ze op te hangen.. Eronder een overvol wasrekje.. waar maarliefst.. 2 machines was op hangen.. En ernaast mijn kastenwand, die normaal mijn Wall of Postcards is.. omgetoverd tot een geimproviseerd ophang rek voor vesten en irritant op te hangen shirts. Misschien spreken de hoeveelheid wasknijpers die tussen de sokjes uitsteken wel voor zich - wel mee te nemen dat niet alles opgehangen is met wasknijpers.. omdat die op waren.. ahum.. Als ik naar de wc loop, moet ik op dit moment oppassen dat ik niet de weg kwijt raak tussen vesten, en mijn hoofd stoot aan openstaande kastdeuren en andere dingen die nu even dienen als droogrek :P

Verder ben ik er wel van bewust dat een aantal van mijn bloglezers de afgelopen week ook een heel erg leuke week hebben gehad. Dan hebben we het over het eten van beroemde frietjes.. het bezoeken van bioscopen en het gezamenlijk genieten van een uitstekend gekookt diner bij de bekende locaties.
Nou... Het is jullie met alle liefde van de wereld gegund! - Ook al had ik er graag bij willen zijn natuurlijk, maar dat gaat nu even niet zo makkelijk. Het is natuurlijk weer even slikken als iedereen lekker gezellig weg is en geniet van heerlijk eten en je zelf net weer uit de meeste ranzige keuken die je ooit gekend hebt bent gekomen met je karige bordje eten. Dan is meestal even een uurtje alles kwalitatief uitermate teleurstellend en heb je zin om gewoon lekker onder een dekentje weg te kruipen in een hoekje en jezelf heel zielig te vinden.. Maar dat gaat dan wel weer snel over als je binnen 5 minuten bijna witheet word omdat je gang genoten heel luidruchtig denken dat de hal ook een skateboard park kan zijn en iedereen houd van ouderwetse Britney Spears muziek.. En als je dan op het punt staat om je Zweedse naar buiten draaiende deur vlak voor de skateboarder zijn neus open te maken .. Denk je.. hm nee toch maar niet.. hij kan er niks aan doen dat ik even een baal uurtje heb..
Natuurlijk krijg ik nog altijd lieve berichtjes en kaartjes waarop de meeste zeggen dat ik al kan aftellen, nog even volhouden en dat ik voor dat ik het weet weer thuis ben. Allemaal erg lief natuurlijk, maar ondanks mijn dipjes heb ik het nog altijd goed naar mijn zin en weet ik dat ik hier op mijn plek zit en dus goed heb gekozen. Ik geniet elke avond als ik vanuit mijn raam naar de zonsondergang kan kijken en de lucht van diep oranje tot fel geel kleurt - deze zonsondergang is overigens al vervroegd tot een uur of half 4 op dit moment en het word nog erger ( en da rommelt best wel met je systeem als het om 4 uur dan pik donker is en je denkt dat het tijd is voor avond eten en om 8 uur denkt dat het toch wel hoog nodig tijd is voor bed )

Maar voor de mensen die daar nog aan twijfelde, een stukje dat mij er ook weer aan herinnert dat het goed zit:

"I found myself today, I found myself and ran away
But something pulled me back, a voice of reason I forgot I had
All I know is that you're not here to say, what you always used to say.
But it's written in the sky tonight.

So I won't give up. No I won't break down,
Sooner then it seems life turns around.
And I will be strong even if it all goes wrong.
When I'm standing in the dark, I still believe..
Someone is watching over me"

The very best for everyone, from Stockholm :)