Sweden 2012/2013: Time Flies..

Er zijn alweer een aantal weken voorbijgevlogen sinds mijn laatste bericht. Tijd gaat heel erg snel voorbij, ook al lijkt het per dag/week niet zo heel erg rap te gaan.. als je er op terug kijkt - gaat het zo ontzettend snel.

Het laatste nieuws vanuit de schoolbanken is dat ik (zoals sommige misschien wel hebben gezien) ook mijn tweede vak hier in Stockholm met succes heb afgerond. De uiteindelijke lijst met punten voor het vak bestond uit 98,5 - 97,5 - 92 - 100 - 92 - 85,5 wat naar mijn mening echt allemaal leuke scores zijn. Dit allemaal samen resulteerde in het Zweedse punt 'A' dat thuis in Tilburg zal worden vertaald naar een 10... Het idee van een 10 op mijn lijst in Tilburg is nog niet helemaal tot me door gedrongen.. thuis moet je vechten voor een 7 en sinds ik hier ben lijkt het allemaal zomaar een stuk beter te gaan. Ik denk dat ik het pas echt ga geloven als ik die cijfers netjes allemaal in mijn study results van Tilburg Univeristy zal zien staan.
Mijn lessen, waar er overigens niet meer veel van over zijn, gaan ondertussen gewoon door. Voor mijn Business to Business Marketing heb ik nog 1 seminar en het examen te gaan. & voor het andere vak wachten me ook nog een les of 4.. wat niet erg veel is. Weinig les betekent jammer genoeg alleen nog steeds niet weinig werk... Mijn B2B professor vond het zelfs nodig om de datum van een van de groepsopdrachten naar voren te verschuiven. Wat als eindresultaat had dat ik een groepsopdracht in 1 dag, alleen moest schrijven omdat mijn groepsgenoten een reis naar het buitenland hadden gepland en dit natuurlijk nooit konden weten van te voren. Na een dag zwoegen afgelopen weekend, heb ik ook vandaag daar de puntjes op de 'i' gezet en het werk ingeleverd bij mijn docent. Nu ik dat eindelijk achter me kan laten, rest me de volgende opdracht: donderdag ochtend om 9 uur ligt de volgende deadline voor een groepsopdracht, dit keer alleen Service Marketing en de dinsdag ernaast volgt mijn laatste examen dat ik hier in Zweden zal maken. Dus ja.. om terug te komen waar ik mee was begonnen - Tijd gaat zo snel..
Maar ik heb mezelf mentaal een strakke planning opgelegd en ik ga niks overdoen.. in 1x voor alles slagen, dat had ik mezelf beloofd en daar ga ik dan ook nog steeds met de volle 100% voor.

Verder heb ik ook (nu twee weken geleden - denk ik..) twee dagen lekker liggen uitzieken in mijn kamer in Lappis. Vanuit het niets zat ik de ene dag met koorts en de andere dag met misselijkheid. Als dat nog niet erg genoeg was, zat ik tijdens mijn ziekbed in een halve kleermakerszit op bed 'tv' (op mijn laptop) te kijken terwijl dat ik mijn eten was aan het oppeuzelen. Toen ik mijn bakje wilde weg zetten ging het alleen fout..... Ik had niet in de gaten dat door mijn manier van zitten mijn rechtervoet was gaan slapen... en toen ik dus opstond om mijn bakje weg te zetten.. bleef ik niet staan en ging ik zonder enige twijfel heel erg hard door mijn enkel heen. Om er dan nog maar een schepje boven op te doen - ik dwaas - dacht ik bij mezelf "wat voor iets mafs is dit nu weer, ik wil staan! ik moet dit toch weg zetten" - nog steeds niet in de gaten wat er aan de hand was - en ik probeerde nog een keer te staan. Die tweede keer resulteerde in dus nog een keer mijn enkel ver****** en mijn tapijt eens van heel erg dichtbij bekijken.. het enige wat ik toen nog dacht.. *auw...*
Het familietrekje, of beter zo moeder zo dochter trekje, van zwakke enkels is dus wederom terug in zijn waarde gebracht door me,myself and I... Als ik niet ooit al mijn enkel genoeg had bezeert op een l*llig stoepje in Rome in de 5e klas van de middelbare school, dan heb ik dat deze keer zeker geëvenaard.. als het niet erger is. Ik loop dus nu de meerderheid van de tijd gezellig met een enkelbrace om als ik grotere stukken moet afleggen - joepie....

Na dat stomme.. hmm.. ja het was wel een beetje stom... DUS... na die stomme actie van mezelf.. was het dan tijd voor de volgende persoon die het heeft gewaagd om het koude en donkere zweden te bezoeken.
Iets meer dan een week geleden is mijn partner-in-life afgereisd naar Stockholm om mij te bezoeken. Ook al was ik veel te vroeg op het station waar de trein vanaf het vliegveld zou aankomen, het moment dat ik Davy uit de trein zag stappen - was toch wel bijzonder. Het was hem echt en hij was echt bij mij in Stockholm. Als je dan weer even, alsof het weer allemaal voor het eerst was, op je vriend af loopt, die je al maanden niet meer met je eigen ogen hebt kunnen zien.. Dan voel je je net.. een jong hertje dat voor het eerst springend over een groene weide met gras gaat of een puppy die voor het eerst haar ogen opent en daglicht kan zien. Het deel van mij dat al maanden als een kaarsje in mezelf brandde, was binnen seconden weer een warm, voluit brandend vuur.
Oh.. wat was ik toen blij...
Hij heeft een week lang bij mij (mee)geleefd in de studenten omgeving die inmiddels bekend is als Lappis. Inclusief alle rotzooi die mijn ganggenoten nog steeds weten te maken. Ik moest wel lachen toen ik hem hoorde zeggen "alweer een pizza doos niet opgeruimd.. en nog eens iemand met geen smaak voor pizza ook" - ik geloof dat mijn gedachten ongeveer wel stonden op: "je moest eens weten wat ze allemaal doen". Het was voor mij, vooral een week gevuld met (eindelijk) gezelschap. Het feit dat je niet alleen je boodschappen doet, niet alleen hoeft te bedenken wat je eet, niet alleen opruimt, niet alleen kookt en dat er iemand is waarmee je je dag kan bespreken als je thuis komt was in maanden van alleen zijn, wel weer eens een opluchting.
Ik heb hem dan ook met plezier geprobeerd een beeld van Stockholm te geven, voor zover mijn rooster en werk dat toelieten. Op zijn eerste avond heeft ook hij dan eindelijk Marcus, Elin, Jonas en Trick ontmoet, onder het genot van een door de broers bereid diner hebben ze elkaar dan beter kunnen leren kennen. Het was heel gezellig, zo gezellig zelfs dat ook daar de tijd is omgevlogen. Dave vertelde me die avond of de dag erna ook dat hij wel begreep dat ik het leuk vond om daar te hebben gewoond, het was een mooi huis en een stel hele leuke mensen. Niets is meer waar, wat mij er ook aan doet herinneren hoe erg ik mijn thuis in Tyreso soms wel niet mis.
Al tijdens de eerste wandeling die ik met hem maakte door de stad, was hij vrijwel meteen gegrepen door glaswerk dat hier in zweden word gemaakt. "Oh het is zo mooi, maar het is wel duur zeg" - het enige wat ik dacht..: Jep, maar uiteindelijk ga je er toch wel een kopen.. mark my words. & inderdaad, Davy is naar huis gegaan met in inderdaad, prachtig glazen werkje van een wolf.
Ik heb met Dave door meerdere delen van de stad gelopen, zoals de meeste bezoekers heeft hij Gamla Stan, een klein stukje Södermalm, Djurgarden, Normalm en het deel van Kungsholmen gezien waar ik op school heb gezeten tijdens de zomer. Verder heeft hij een korte rondleiding gehad op mijn school, de campus is niet zo heel erg groot waar ik naar school ga dus vandaar dat die rondleiding kort was.
Maar zoals alle dingen die leuk zijn, kwam ook deze week snel tot een einde. Ik heb hem al een groot deel van mijn kledingkast mee naar huisgegeven en ook met pijn in mijn hart afscheid genomen van vrijwel al mijn zeehonden. Er zijn er maar 3 bij me achter gebleven en het is dus niet zo gek dat ik nu van mening ben dat mijn bed leeg is. Afgezien van dat vind ik nu ook weer dat mijn kamer leeg is, omdat ik natuurlijk ook met pijn in mijn hart weer afscheid heb moeten nemen van mijn gezelschap.

Ik heb alleen niet lang de tijd gehad om daar over in te zitten, want zoals ik aan het begin van de blog had gezegd, heb ik heel erg hard moeten werken om een deadline te halen. & tja.. werk en drukte haalt je gedachten wel weg van zo'n soort dingen. Ik heb, zoals ik al zei, weer een drukke tijd voor me liggen en dat heeft ook weer mijn aandacht nodig. Ik kijk er echter wel naar uit om hopelijk aan het einde van de week naar de bioscoop in Zweden te gaan om dan eindelijk de film afsluiting van de Twilight Saga te kunnen zien: Breaking Dawn Part 2. Al ben ik wel steeds meer van mening dat de boeken nog altijd beter zijn, ik wil het laatste deel ook nog gewoon altijd zien.

Naast mijn schoolwerk ben ik inmiddels ook begonnen aan het schrijven van mijn volgende motivatiebrief. Hopelijk de brief die mij de master in gaat helpen komen waar ik op dit moment mijn zinnen op heb gezet. Zoals ik al eerder in mijn vorige blog zei was mijn oog gevallen op de ESE school of economics in London. Ik ben sinds mijn laatste blog gebeld door de school en ze staan eind deze week op een fair hier in Stockholm - ik ben nog altijd van plan ook daar mijn neus te gaan laten zien in de hoop dat de persoon met wie ik ook aan de telefoon heb gesproken dan mijn naam zal herinneren als ze mijn apply uiteindelijk zullen zien. Jep, ik denk dat het wel officieel is - ik heb mijn zinnen gezet op nog een jaar weg uit nederland. Begrijp me niet verkeerd! Maar het is nou eenmaal een onderdeel van mijn studie en beter voor mijn ervaring. Verder zijn de bedrijven waar deze school stage plekken bij regelt normaal alleen maar de bedrijven waarvan je droomt. Toen ik een lijst zag met namen zoals Nike, Apple, Replay, LVMH, BMW, Lamborgini en ga zo nog maar even door... was ik verkocht.. jahaa.. dat wil ik ook. Toen ik de onderkant van de lijst bereikte, werd mijn droom compleet toen ik twee woorden las: Walt Disney. Zoals in de film ratatouille werd ik op dat moment in een keer terug gestuurd naar mijn kindertijd en hoe ik er toen van droomde om ook eens zo'n prinses op zo'n paradewagen te spelen.. Natuurlijk is dat niet de positie die ik nu zal innemen (alhoewel je weet maar nooit), maar als ik dat zou kunnen bereiken, heb ik wel een van mijn kinderdromen waar kunnen maken. & dan had ik nog niet nagedacht over het feit dat de meeste studenten hun baan verdienen aan een stagetijd bij een bedrijf.. want bij die gedachte ga ik echt trappelend en springend door mijn kamer want OH WAT ZOU DAT VET ZIJN!!!!... maar goed daar ben ik nog niet.. maaarrrrr ik ben wel onderweg ^^!

Ik heb een tijd lang, ook weer even toen Dave weg ging, uitgekeken naar de datum en maand dat ik weer terug zou keren naar Nederland. Ik ben nog steeds blij dat ik weer naar huis kan, maar ik ben enigszins ook wel 'down' omdat mijn avontuur alweer bijna tot een eind is gekomen. Het voelt alsof het gister was dat ik de deur thuis achter me dicht trok, dat ik mijn kamer in tilburg heb leeg geruimd en ben afgereisd naar Zweden. & ik denk dat ik inmiddels ook wel eindelijk zelf zover ben dat ik er nu in geloof wat ze altijd verkopen tijdens de praatjes als ze willen dat je mee doet aan het exchange programma: "Exchange is a life changing experience" - en ja dat is waar. Het is een echte eye opener geweest, na jaren eigenlijk niet zoveel geboeid te zijn geweest door wat ik eigenlijk wilde in mijn leven, heb ik nu weer eindelijk een doel en ook de motivatie om er voor te gaan. Mijn tijd hier heeft me weer laten voelen, dat ik goed ben ik wat ik doe, dat ik met passie werk aan de onderwerpen die mij boeien, dat ik vecht voor goede resultaten. Het heeft me weer laten voelen, hoe zeer ik mijn familie, vrienden en de mensen waar ik om geef apprecieer, mis maar most of all, hoe erg deze mensen mij motiveren om beter te worden, beter te zijn in wat ik doe en me door dik en dun steunen. Ik heb dan ook mijn zinnen inderdaad op een nog groter doel gezet, niet omdat ik deze mensen met plezier achter laat, maar omdat ik na deze ervaring het eindelijk weer toe laat om trots te zijn op mezelf. Trots op wat ik kan en daarom nog meer er voor ga, zodat anderen ook trots kunnen zijn op wat ik heb en ga bereiken - want jullie zijn zo ontzettend belangrijk in het hele proces, zonder jullie gaat het niet.

Ik ben mij inmiddels dus al half aan het voorbereiden op mijn vertrek. Mijn 21ste verjaardag zal ik nog hier in Zweden met mijn vrienden vieren, ik heb ook voor hun een afscheid al voorbereid. Ik ben er wel van bewust dat dit afscheid me heel erg zwaar gaat vallen, ik heb een bijzonder stel mensen mogen leren kennen en van dichtbij mogen mee maken. Er bestaan geen woorden voor wat ze voor mij hebben gedaan en er is dus ook geen beschrijving voor hoe erg ik ze ga missen. Ook al zal ik deze vrienden moeten achter laten, ik kijk weer uit naar de dag dat ik mijn vrienden thuis weer in mijn armen kan nemen.
Ook al heb ik mijn lieve vriendin in Canada ook hier in Zweden mogen mee maken met haar soms chaotische, stressige manier van doen (al dan niet via Skype), kijk uit naar de dag dat ik ook haar weer kan zien en in plaats van tot 1 uur 's nachts haar te helpen met schoolwerk en met haar te kletsen over soms de meest onnozele dingen zoals kip die over de datum is, eindelijk weer met haar kan samenwerken op een normaal tijdstip. & natuurlijk samen ruim de tijd nemen om te verzinnen wat we samen gaan koken - omdat Zweden me dat nog steeds niet erg bij heeft geleerd: sorry!!!
Misschien kijk ik nog wel het meest uit naar het moment, dat ik het jongste lid van onze familie weer eindelijk in mijn armen kan sluiten. Ik kijk dagelijks trots naar de foto's op mijn kamer en word dan ook herinnerd aan hoe mijn ogen gevuld waren met tranen toen ik voor de laatste keer keek naar het toen nog amper zittende mannetje. Ik heb mezelf er inmiddels ruim van overtuigd dat hij me nog niet vergeten is en hij zich wel heel zeker realiseert wie ik ben als hij mijn stem hoort als er word gebeld. Ik heb zoveel 'eerste' dingen niet met mijn eigen ogen mogen zien of met mijn oren mogen horen, maar als het me word verteld, licht het nog altijd mijn donkere dagen op. Lieve kleine man, ook al ben ik er niet, je tante is super trots op je en houd super veel van je.

Over minder dan een maand, zal ik weer de Nederlandse bodem aanraken en eindelijk weer thuis zijn. Ik kijk uit naar het moment dat ik al mijn trouwe bloglezers dan weer kan zien en ben er zeker van dat ik met een gerust en vooral een hart gevuld met blijdschap terug kan kijken naar deze tijd.
Nu is er nog tijd om eventueel berichtjes naar me te sturen met verzoekjes voor dingen die ik mee kan brengen vanuit Zweden. & nu ik daar op kom: ik heb nog altijd niet die cake waar je het over had gevonden oompje foofer.. het spijt me!
Als afsluiting van mijn blog deze keer dan een aantal foto's aangezien mijn blog de afgelopen tijd nog al lastig deed als ik foto's tussen mijn tekst wilde zetten, komen ze er nu maar achteraan.